We worden hier verlicht door Franciscus.

In het Frans heet een suikerspin barbe à papa, de baard van papa. In het Italiaans heet het zucchero filato, suikergaren. Maar Ida maakt er een snor van. Verder proberen we brillen uit, eten we vers marktvoedsel bij het oorlogsmonument van Moniga, zitten we met Frida aan het zwembad en doorstaan we de clown.

Op de kunstacademie in Arnhem (die om onnavolgbare redenen BEAR heet: Base for Experiment, Art and Research) was de afstudeertentoonstelling te zien. Ik zag unapologetic black barbies, (on)gekauwde muurteksten, geborduurde oproepen tot revolutie, in klei gevatte voorwerpen tegen de muur, een organisch gevormd schedelobject, vage ganzen in een rothko, een slot op de muur, een digitaal olieverfportret, textielrepen die een verhaal vormden, een menselijk omhulsel, afdrukken van spiraalmatrassen in blauwe inkt, een verbeelding van kweekvlees, computergraphs en een zelf-ondersteunende stekkerdoos.

Bij Stage Entertainment langs (met stagiair Max) om te praten over een groot, nieuw project. Kans van 1 op 3 dat ik ermee aan de slag ga. Heb er nu al zin in (duimen!).

In 2014 vonden we een vlooienbal waar een kat in verstopt zat, elf jaar later is ze een stuk groter maar nog altijd ligt ze graag op mijn bureau.

Nog even en de laatste grote voorstellingen gaan ook met vakantie. Door het Stof kreeg een mooie recensie van Cultuurpers ('kan zomaar Enschedees eigen Gijsbrecht worden') en vierde 15.000 verkochte kaarten (op het moment van schrijven al boven de 20.000). Cyrano heeft de laatste voorstellingen van de reeks in het De La Mar-theater en werd uitgegeven door IT&FB. En Grutto's, Guerilla en het Goudriaankanaal speelde in Waterland met bizarre objecten. Een mooie afsluiting van het seizoen.

Op het ochtendconcert van de Julianaschool, met als thema Vakantie, zong en danste Ida de sterren van de hemel.

Na Oerol streken De Kapitalisten neer in Utrecht voor een reflectie op de bubbel op het eiland.

Ik werd vanochtend om vijf uur wakker en omdat ik niet meer in slaap kon vallen, ging ik wandelen (rennen mag nog niet, ik hoop binnen twee weken weer...). Ik liep de stad in en zag de schouwburg nog verder onttakeld. Hier liepen ze, stijf van de zenuwen, vol van opwinding, vol zin het publiek te ontmoeten. Er zal weer nieuwe ruimte komen die met verbeelding wordt gevuld.

De kersen zijn al weggesnaaid in vogelsnebjes, kindervingers hebben de frambozen al gevonden, op vijg en pruim is het nog even wachten (wellicht vergeefs) en ik heb goede hoop voor peer en kweepeer - maar niet dit jaar. De appeltjes echter zijn stevig dit jaar.

Vier keer judaspenning van Jan Mankes op de tentoonstelling in Museum Arnhem. Zijn tere schilderijtjes die bijna in zichzelf wegvloeien van kleine, kwetsbare dingen waar de dood al intrekt zijn ontroerend en eenvoudig. Prachtig.