Ik werd vanochtend om vijf uur wakker en omdat ik niet meer in slaap kon vallen, ging ik wandelen (rennen mag nog niet, ik hoop binnen twee weken weer...). Ik liep de stad in en zag de schouwburg nog verder onttakeld. Hier liepen ze, stijf van de zenuwen, vol van opwinding, vol zin het publiek te ontmoeten. Er zal weer nieuwe ruimte komen die met verbeelding wordt gevuld.

De kersen zijn al weggesnaaid in vogelsnebjes, kindervingers hebben de frambozen al gevonden, op vijg en pruim is het nog even wachten (wellicht vergeefs) en ik heb goede hoop voor peer en kweepeer - maar niet dit jaar. De appeltjes echter zijn stevig dit jaar.

Vier keer judaspenning van Jan Mankes op de tentoonstelling in Museum Arnhem. Zijn tere schilderijtjes die bijna in zichzelf wegvloeien van kleine, kwetsbare dingen waar de dood al intrekt zijn ontroerend en eenvoudig. Prachtig.

Op de decorpresentatie van Carrousel bij Vis a Vis spreken ontwerpers van decor, kostuums en pyrotechniek over hoe de beeldende fantasie van de voorstelling gerealiseerd kan worden. Het blijft bizar om steekvlammen uit omknikkende draaimolens te verzinnen achter je bureau en dan een paar maanden later in een loods de maquette van die op hol geslagen fantasie te zien.

Ida, Mia en ik maken graag tekeningentjes voor elkaar. Ik elke ochtend een briefje met tekening in de brooddoos voor school en zij wanneer ze eraan denken. Hier heeft Ida een reiger voor me getekend.

De brief komende zondag is aan Jeff Bezos, de man die denkt Venetië af te kunnen huren voor zijn tweede huwelijk.

Nog altijd een gat in de Arnhemse binnenstad - en dat zal wel een tijdje zo blijven. Het wekt indruk, te zien welke leegte deze vernietiging achterlaat. Vooral ook omdat het een rijtje panden was waar ik als scholier ook vaak kwam. De Slegte zat er, ik kan de geur van tweedehands boeken nog ruiken. De Ouwe Breton - de nachtkroeg naast de Move waar je na twee uur nog terecht kon. De Move zelf natuurlijk (al is dat pand, nu allang met andere bestemming, gespaard gebleven geloof ik). De geur van nat kampvuur is enigszins gaan liggen. Ergens zou ik het mooi vinden als deze buitenmuren gefixeerd worden en de open ruimte een klein parkje wordt, met planten, bomen en een bankje. Maar dat zal wel niet, op een AAA locatie met winkelbestemming - aan de andere kant; er staat al zoveel winkelpand leeg in het centrum, waarom nieuwe bouwen als er meer nood aan ruimte dan aan shoppen is, meer nood aan adem dan aan drukte? Niet economisch gedacht, ik weet het. Maar men mag dromen...

Voor ons negenjarig jubileum, het aardenwerken huwelijk, heb ik een kunstwerk van Maartje Folkeringa gekocht, Goudklompje #19. Het is een keramieken nugget met goudlak. De ambitie van aardenwerk om goud te worden vond ik wel mooi symbolisch voor een huwelijkskunstcadeau. Met daarbij de notie dat aardenwerk zowel breekbaar als sterk is, en dat barsten het werk soms alleen maar mooier maken (zeker als je ze met goud, kintsugi, repareert). 

Alles wat we weten van geld, van arbeid, van vermogen en van tijd – verandert.Daarom formuleren wij, DE KAPITALISTEN, op Oerol 2025 acht aanbevelingen voor een beter systeemdat we aan zullen bieden aan een relevante Minister van Economische Zaken.

De laatste dag. Vanavond is Jitske Kramer te gast, financieel antropoloog die de mens beschouwt als relationeel wezen en niet als transactioneel wezen. Daarom, betoogt zij, moeten we het narratief over geld (dat losgezongen is van waarde) veranderen. 

Vandaag hadden we Rens van Tilburg te gast, directeur van een denktank die zich richt op het verduurzamen van de financiële sector. Het gesprek wankelde tussen hoop en vrees. Tussen de moedeloze realisatie dat het geld de prikkel tot verandering mist omdat zelfs de opwarming van de aarde met meerdere graden geen impact op het rendement heeft, maar ook met de hoop (of wanhoop?) dat we, als we niet stil blijven, als we onze stem laten horen, als we brieven schrijven aan mensen die over veranderingen kunnen beslissen, in de overheid, in bedrijven, we misschien veranderingen kunnen bewerkstelligen.

Vandaag is Michel Scholten te gast, die een pleidooi houdt voor eerlijke prijzen, waar de maatschappelijke kosten mee worden genomen in de waarde van producten en diensten. Om zo tot een rechtvaardiger wereld te komen. Want nu, betoogt Michel, betalen wij een te lage prijs ten koste van anderen, die zich niet als winnaars van de wereldbingo kunnen beschouwen.