Het is vandaag de Día de la Virgen de Guadalupe - De Dag van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe - de Mexicaanse Maria die wordt afgebeeld met een stralenkrans die een wonderlijke overeenkomst met het geboortekanaal vertoont. Inspiratie voor een personage dat op zal duiken in een muzikale kerstvoorstelling die ik schrijf en die in 2026 in première zal gaan.

The Spark verkoopt 'Feminist Christmas Jumpers'. De mijne, in poederroze, is net binnen. Sleigh the Patriarchy! Als contrast kan men, zoals ik op deze foto, een polo van BOSS dragen.

Op 2 november, Allerzielen, is er een concert gegeven in de Leidse Aalmarktzaal door Klaartje van Veldhoven en het Hermitage kwartet, met tekstbijdragen van Jibbe Willems. De Concertzender was erbij.

Voorlezen is een eclectische aangelegenheid. Van boeken over dappere pony's en kleine walvissen, tot Gorgels en (tweedehands) Harry Potter. En ook de klassiekers ontbreken niet. We lezen Pipi Langkous (gelukkig wel in de versie waarin het terloopse racisme van de jaren veertig en vijftig uit gesleten is), Paul Biegel en Roald Dahl, griezelen bij Ronja en huiveren bij de Gebroeders Leeuwenhart (vooral dat laatste boek is een stuk wreder en bloederiger dan ik me herinner, met een zelfmoordeinde dat aan religieus fanatisme grenst...).In het wat onschuldiger spectrum lees ik Pinkeltje van Dick Laan. In Pinkeltje en de Bibelebonse Pap (postuum verschenen in 1976, met illustraties van Rein van Looy) reist Pinkeltje met een missie af naar de Bibelebonse Berg, waar een gesloten gemeenschap leeft in een systeem dat een kruising is tussen de Socialistische Heilstaat en Singapore.Op vuil op straat gooien staan lijfstraffen, het is overal brandschoon, privébezit lijkt niet te bestaan, iedereen werkt en draagt van overheidswege verstrekte kleren, iedere maaltijd wordt gezamenlijk genoten in grote eetzalen en 's avonds luidt de klok voor bedtijd per leeftijdscategorie (en wee degene die zich na de avondklok nog buiten bevindt). Pinkeltje moet zich vermommen en een valse naam aannemen om binnen te komen, waar hij vreest voor ontdekking.Toch beschrijft Dick Laan de Bibelebonse maatschappij als nastrevenswaardig. Ik heb het niet kunnen verifiëren, maar zou de geestelijk vader van Pinkeltje misschien een fellow traveler geweest zijn?

Met het bestuur van de Auteursbond, sectie Theaterauteurs, waar ik tot voor kort deel van uitmaakten, aten we ten afscheid (van mij) in de Antipastibar van het Arnhemse restaurant Konijnenvoer. Hier poseren we met vegan softijs, vanille met een topping naar keuze. Ik had olijfolie en za'atar. Maaike en Frank crispy chili-olie met limoenblad en Janneke had limoncello met gesuikerde rozenblaadjes.

Zolang de boom in de bakfiets past, kan ik hem meenemen. Ik word er ieder jaar beter in. Dit keer schoot ik als een groene pijl langs de wegwerkzaamheden op de Velperweg om een boom die tegen het plafond komt in huis te krijgen. Feestelijk en hysterisch inhangen met de kinderen is ieder jaar een feest. Dit keer sneuvelde er maar een bal. Het was nog een saaie bal ook (rond, gewoontjes), dus we juichten om het verlies - weer meer plaats voor een toffe bal!

Met een voetballende zoon komen vroege zaterdagochtenden zonder daglicht en mét bardienst. Kopjes koffie en zakjes snoep voor golven voetbalouders en aspirerende profs, terwijl het kunstlicht langzaam plaatsmaakt voor een grijsje vol mot waarachter een bleke zon zich schuilhoudt. Het werd 5-2 voor het thuisspelende team. Ons weekend is gered.

Weet je nog niet wat te geven deze decembermaand? Geef bloed! Of plasma - daar is op het moment zelfs nog meer behoefte aan. Kost je niks (voor een prikkie), maar je maakt er veel mensen blij mee! #saquin #forlife #plasmadonatie #ikgeefplasma #bloeddonatie #ikgeefbloed #bloeddonors #doneerbloed #doneerplasma #plasmadonor #donatebloodsavealife #yeswecan

Ik loop een beetje achter met mijn nieuwsbrieven. De banner die ik had gekozen, een verherfste bloemkop, is niet heel actueel meer. Voor de december-nieuwsbrief heb ik nu een foto met sneeuw. En appels. Wil je weten hoe die eruit ziet? Schrijf je in!

Of het een Grieks Orthodoxe traditie is kon Greg me niet vertellen, wel dat zijn Griekse peettante vindt dat ze hem ieder jaar schoenen moet geven. Omdat dat wat bagageruimte betreft wat te krap zou worden, besloot ze dat het dan sokken moesten zijn. Vanwege de koude Hollandse winkel. In Nieuw Ionië, de wijk die opgebouwd is door Pontisch Griekse vluchtelingen en van oudsher een textielwijk is, liepen we een sokkenwinkel in en werd Greg overladen met sokken voor hem, zijn dochters, zijn vrouw, de rest van zijn familie, zijn buren en zijn toekomstige acteurs. In Griekenland wordt niets met mate gedaan. Ook ik mocht een paar uitkiezen. Ik koos een paar met pepers. Griekse pepertjes, zei de tante. En ik zei ευχαριστώ.

De laatste dag in Athene dronk ik Mastiqua op het terras van het Akropolis Museum. Het terras met het mooiste uitzicht van de stad. Gek genoeg een beetje verborgen, tenminste als je geen kaartje voor het museum hebt (en hoewel het een geweldig museum is, je hoeft er niet élke dag heen). Wanneer je binnenkomt, ga je niet naar rechts naar de loketten, maar naar links naar de museumshop. Daarachter is het museumcafé, maar laat dat links liggen en neem de onopvallende lift naar de eerste verdieping. Daar kan je zo het terras oplopen. Neem daar een πορτοκαλόπιτα, een sinaasappelcake die druipt van het siroop. En drink daarbij bruiswater met mastiha.

In 1896 werd De Marathon als race bedacht, een langeafstandsloop om de Slag van Marathon te gedenken op de eerste  moderne Olympische Spelen. Als afstand voor die eerste Marathon werd de afstand van Marathon naar Athene gepakt, ongeveer veertig kilometer.