Niet héél vaak krijg ik te maken met chagrijn op mijn brieven. Ik herinner me een brief aan de vorige premier van Nieuw-Zeeland die wat gesputter opleverde. Nu is de zelfverklaarde Mopperaar des Vaderlands (volgens zijn Twitterbio) ontstemd vanwege mijn brief aan Lieve Mona. Dat mag natuurlijk, we leven nog in een vrij land waarin we binnen de grenzen van de redelijke beschaving onze mening kunnen vrij kunnen verwoorden én het oneens met elkaar kunnen zijn zonder dat de wereld vergaat. Al is mijn mening deze zondagochtend blijkbaar genoeg om te stoppen met luisteren naar een hele zender. Wonderlijk vind ik de sneeuwvlokreactie om meteen helemaal weg te smelten wanneer één dingetje je niet aanstaat. Een andere luisteraar mailde me met de boodschap dat hij is afgehaakt. Ook daarin is hij vrij. Maar deze mannen bedelen me werkelijk teveel invloed toe als mijn zondagochtendwoorden ze zo diep krenkt. (Terwijl ze ondertussen geen enkel probleem hebben met de uitingen van hun politieke helden, lijkt wel, maar goed, ook daarin zijn ze vrij natuurlijk. Hypocrisie is niet verboden, gelukkig, anders zouden we allemaal in het gevang zitten).

Brief 185 - hierna nog vier Brieven van Jibbe, want de bezuinigingen slaan hard toe bij de Publieke Omroep. Met alle begrip voor de keuze deze zzp'er te laten gaan - er moeten nog wel hardere noten gekraakt worden. Ik vind het natuurlijk jammer, maar niet zo rampzalig als de andere ontastbaar-kapitaalvernietiging die plaats vindt daar - er moeten zoveel prachtige programma's verdwijnen, kunst en cultuur krijgt het nog lastiger in een publiek bestel dat ervoor kiest met soortgelijke programmering van de commerciëlen de concurrentie met die commerciëlen aan te gaan - in plaats van voor onderscheidend en verdiepend te kiezen. Dat is het werkelijke verdriet.

Opa Toon was jarig, dus pannenkoeken bij Bloem!

December: de maand van geven. Maar weet je niet wat je kan geven? Geef dan een stukje van jezelf! Plasma, bloed en/of liefde bij #sanquin. Zo zit ik aan het apparaat, terwijl mijn bloed wordt gezeefd, plasma in de zak druppelt (zie de gezonde heldere vloeistof rechts onder) en al het rode spul weer terug mijn aderen in vloeit. 

Ik was een dag te laat. Gelukkig kwam ik er dit keer af met een waarschuwing. Toch wel fascinerend hoe een piepend en krakend en brekend en scheurend systeem als de belastingdienst, met achterstallig onderhoud, vertragingen en zuchtend onder de werkdruk toch altijd binnen korte tijd met een dreigende boete aan kan komen. Het blijft altijd makkelijker een ander een fout te verwijten dan de eigen zwaktes onder ogen te zien. Niets menselijks is de belastingdienst vreemd.

Muziekoverleg met Fons, Merijn en Annechien over de muzikale lijn van North Side Story, de nieuwe gentrificatiezomermusical van Young Gangsters. 

Het creatieve team van Amor Matador was op bezoek in Arnhem. Regisseur Aïda Gabriels, componist Fuensanta, dramaturg Romain Bischoff, performer en mede initiator Ariane Schluter. Ik had couscous met granaatappelpitjes en venkelzaadjes gemaakt en een salade van kikkererwten, edamamebonen en bosbessen. We spraken over onze opera, gebaseerd op de eeuwige cyclus van wraak en rouw en hoe uit het narratief van eer te stappen - geïnspireerd op Carmen en op de stieren. Ik ben vergeten een foto te nemen, daarom een reclamefoto van een mechanische stier - die we niet gaan gebruiken in de voorstelling.

26 oktober vierden we het vijfenzeventigjarig bestaan van de Toneelacademie. Bij het jubileum voor vijftig jaar, was ik net aangenomen in het tweede jaar (en dus niet weggestuurd, zoals in die tijd de helft van de propedeutische fase naar huis werd gestuurd aan het eind van het jaar). Nu, een kwart eeuw later, is de school een fijnere plek geworden. Gek genoeg voel ik me er meer op mijn plaats dan ik dat deed toen ik er zelf studeerde. Vooruitgang.

Puristen beweren dat de kerstverlichting pas mag worden opgehangen wanneer de Sint zijn hielen heeft gelicht, maar ik ben al begonnen - elke dag verlicht ik de wereld een beetje meer. Al extra kerstig in de witte wereld.

Een gedicht waar ik regelmatig aan denk is van Warsan Shire (1988), een Britse dichter, geboren uit Somalische ouders in Kenia. Ook een indrukwekkende regel van haar (uit het gedicht 'Gesprekken over thuis (in het uitzetcentrum)'):

Mijn kinderen tekenen graag een afbeelding die ik dan op de wijzerplaat van mijn horloge dien te installeren. Vandaag is dat een door Ida en Mia gefabriceerd en versierd zakje frietjes (waarvan de frietjes stuk voor stuk handgemaakt zijn).

Thérèse Cornips liet haar vermogen na om als stipendium aangewend te worden voor het steunen van literair vertalers en/of schrijvers. De Auteursbond maakt van de toekenningen een feestje met prijsuitreiking en borrel. Waar ik helemaal achter sta, want wat gevierd kan worden moet gevierd worden!