Niet héél vaak krijg ik te maken met chagrijn op mijn brieven. Ik herinner me een brief aan de vorige premier van Nieuw-Zeeland die wat gesputter opleverde. Nu is de zelfverklaarde Mopperaar des Vaderlands (volgens zijn Twitterbio) ontstemd vanwege mijn brief aan Lieve Mona. Dat mag natuurlijk, we leven nog in een vrij land waarin we binnen de grenzen van de redelijke beschaving onze mening kunnen vrij kunnen verwoorden én het oneens met elkaar kunnen zijn zonder dat de wereld vergaat. Al is mijn mening deze zondagochtend blijkbaar genoeg om te stoppen met luisteren naar een hele zender. Wonderlijk vind ik de sneeuwvlokreactie om meteen helemaal weg te smelten wanneer één dingetje je niet aanstaat. Een andere luisteraar mailde me met de boodschap dat hij is afgehaakt. Ook daarin is hij vrij. Maar deze mannen bedelen me werkelijk teveel invloed toe als mijn zondagochtendwoorden ze zo diep krenkt. (Terwijl ze ondertussen geen enkel probleem hebben met de uitingen van hun politieke helden, lijkt wel, maar goed, ook daarin zijn ze vrij natuurlijk. Hypocrisie is niet verboden, gelukkig, anders zouden we allemaal in het gevang zitten).
Reactie plaatsen
Reacties