Zonder kattenplaatjes was het internet nooit zo groot geworden. De onze worden oud. De witte, Lotje, vonden we zo'n dertien jaar terug in de stromende regen, op straat. Ribmager en vol parasieten. Bij de dierenarts lieten we haar checken op chips (had ze niet) en ontwormen en we namen haar mee naar huis, ons junkenkatje. Een week lang hebben we haar elke dag met een netenkam gekamd om alle bloedzuigende beesten uit haar vacht te krijgen. Nog altijd is het een straatkatje, mager en kien op vallend voedsel. Alert als ze wat lekkers ruikt, eigenwijs en steeds sukkeliger. Karel namen we er later bij, als gezelschap voor Lotje. Al op de weg naar huis merkten we dat er iets niet helemaal goed zat met de rooie. Een achterlijk katje. Lief, maar mist een chromosoompje. Lotje heeft Karel nooit geaccepteerd. Hoe ouder ze worden, hoe chagrijniger Lotje naar Karel kijkt en hoe banger Karel voor haar is. Als hij op de bank ligt, kan Lotje hem eraf staren. Als Lotje de hort op is, kruipt hij snel terug om te dromen en te snurken.
Reactie plaatsen
Reacties