Ik ben gek op kerstlichtversiering, vooral als het licht geeft. Ik wacht niet tot Sinterklaas het land uit is, maar al vanaf eind november, begin december (wanneer de serotonineniveaus toch echt beginnen dalen), hang ik de tuin vol met licht.
Maar op 1 januari moet alles eruit, licht, decor, boom. Nieuw jaar, nieuw begin. Ik weet dat het symbolisch is en weinig realistisch, maar toch helpt het opruimen van het licht me om de stap over het jaar te zetten. 6 januari is de dag waarop de meeste mensen min of meer hun kerstversiering eruit doen. Dan heb je nog de personen die om redenen, luiheid, gezelligheid, blindheid, afhankelijkheid, illusie, hun versiering laten hangen tot de lente. Ik vind dat altijd een beetje een treurig gezicht, het feestje is al voorbij maar aan opruimen kunnen we niet beginnen.
En dan zijn er nog de vergeten versieringen. Zoals hier, op het toilethuisje van speeltuin De Leuke Linde. Kerstlampjes die nog aan staan ook. Wat maakt het uit, met LED tegenwoordig slurpt het je energierekening nauwelijks nog leeg (en die rekening zal hier wel door de gemeente worden betaald). De muurschildering toont een speeldag tegen de zomer aan, de kuikens leren al vliegen, de zon schijnt stevig, maar de kinderen hebben nog lange broeken aan. Perfect buitenspeelweer zonder meteen uit te drogen of te vervellen. Die kikker rechtsonder is ook blij. Bloemen bloeien.
Maar dan, aan de dakrand, hangt nog een streng lichtjes in ijspegelvorm, in het harde witte licht dat ik verafschuw (classic warm of warm white, met hier en daar een kleuraccent in rood en groen, oké, maar dat ijslicht, nee...).
IJspegels boven lentepret. Het contrast is mooi.
Reactie plaatsen
Reacties