Honderd jaar geleden schilderde Malevitsj zijn Zwart Vierkant. Volgens hem het nulpunt, einde en begin, 'het gelaat van God.' Ik zag het in de bovenhoek van een zaal in het Stedelijk hangen, elf jaar geleden, op de plek waar het Russische icoon hoort te hangen. In de afgelopen honderd jaar zijn er haarscheurtjes verschenen in het zwarte vlak. Het rood, geel en blauw van de eerdere, overgeschilderde compositie dringen erdoorheen. Zo wordt een nulpunt toch hoopvol, geen vlak zo zwart of de tijd laat er kleur doorheen scheuren. Het blijft het gelaat van God...
Reactie plaatsen
Reacties